ผลการค้นหา

ไผ่* *ไผ่ *ไผ่*
คำในภาษาไทยที่มักเขียนผิด บทความ หาอะไรก็เจอ!
ค้นเจอ 186 รายการ

 หรือคุณกำลังค้นหา ไป่, กระติ๊ด, ไผท, นิร,นิร-, หาไม่, ไห่, อน,อน-, กาสิโน, ขัน, คุกกี้

กระติ๊ด

หมายถึงน. ชื่อนกขนาดเล็กในวงศ์ Estrildidae ใช้หญ้าทำรังเป็นรูปกลมอยู่บนต้นไม้ ปากรังอยู่ด้านล่าง มีหลายชนิด เช่น กระติ๊ดเขียว หรือ ไผ่ (Erythrura prasina) กระติ๊ดแดง หรือ สีชมพูดง (Amandava amandava) กระติ๊ดท้องขาว (Lonchura leucogastra) กินเมล็ดพืช, กะทิ ก็เรียก.
 พจนานุกรมไทย

ไผ่

หมายถึงน. ชื่อไม้พุ่มหลายชนิดและหลายสกุลในวงศ์ Gramineae ขึ้นเป็นกอ ลำต้นเป็นปล้อง ๆ เช่น ไผ่จีน (Arundinaria suberecta Munro) ไผ่ป่า (Bambusa arundinacea Retz.) ไผ่สีสุก (B. flexuosa Munro และ (B. blumeana Schult.) ไผ่ไร่ (Gigantochloa albociliata Munro) ไผ่ดำ (Phyllostachys nigra Munro).
 พจนานุกรมไทย

เรียวไผ่

หมายถึงน. แขนงไม้ไผ่ที่แตกออกจากบริเวณโคนไผ่บางชนิด เช่น ไผ่สีสุก ไผ่ลำมะลอก.
 พจนานุกรมไทย

ขุยไผ่

หมายถึงน. เมล็ดไผ่ที่ตกลงมากองอยู่ที่กอไผ่.
 พจนานุกรมไทย

เสื่อไม้ไผ่

หมายถึงน. เครื่องปูลาดสำหรับรองนอน ทำด้วยไม้ไผ่ สับเป็นริ้วละเอียดอย่างฟาก คลี่ออกและต่อกันเป็นผืน.
 พจนานุกรมไทย

เรียวหนาม

หมายถึงน. แขนงไม้ไผ่ที่มีหนาม มักแตกออกจากบริเวณโคนไผ่บางชนิด เช่น ไผ่ป่า.
 พจนานุกรมไทย

หน่อไม้

หมายถึงน. หน่อของต้นไผ่.
 พจนานุกรมไทย

ระสี

หมายถึงน. ไม้ไผ่. (ข.).
 พจนานุกรมไทย

ลูกไผ่

หมายถึงน. ลูกของไผ่ซึ่งมีลักษณะคล้ายเมล็ดข้าวสาร เมื่อตกลงมากองอยู่ที่กอไผ่ เรียก ขุยไผ่ แล้วจะทำให้ไผ่ต้นนั้นตาย เรียกว่า ไผ่ตายขุย.
 พจนานุกรมไทย

กะบั้ง

หมายถึง(ถิ่น-อีสาน) น. บ้องไม้ไผ่.
 พจนานุกรมไทย

ตกขุย

หมายถึงก. ออกดอกเป็นเมล็ด (ใช้แก่ไม้ไผ่).
 พจนานุกรมไทย

เวณุ

หมายถึงน. ไม้ไผ่. (ส.; ป. เวณุ, เวฬุ).
 พจนานุกรมไทย

 คำไทยที่มักเขียนผิด จัดกลุ่มตามตัวอักษร ก-ฮ

ดูหมวดหมู่ทั้งหมด