ตัวกรองผลการค้นหา
หรือคุณกำลังค้นหา ทแยง, เฉลียง, ระเบียง, เฉวียง, จำเหียง, ถาก, เบญจา, หือ, หุ้ยหุย, เลียง
ทแยง
หมายถึง[ทะ-] ว. เฉียง, เฉลียง.
เฉียง
หมายถึงน. ต้นไม้ใช้ใบทำยา. (พจน. ๒๔๙๓).
หมายถึงว. เฉหรือเบี่ยงจากแนวไปทางใดทางหนึ่ง เช่น เฉียงเหนือ เฉียงใต้ ห่มสไบเฉียง.
จำเหียง
หมายถึงก. โค้งงอน เช่น งาเจียงจำเหียงแข. (ยวนพ่าย). (แผลงมาจาก เฉียง). (ข. จํเหียง ว่า ซีก, เสี้ยว).
เฉลียง
หมายถึง[ฉะเหฺลียง] น. ส่วนของโบสถ์ วิหาร ศาลาการเปรียญที่ต่อออกมาโดยรอบ หรือส่วนของเรือนที่ต่อออกมาด้านหัวและท้ายเรือน สำหรับนั่งเล่นหรือเดินติดต่อกันเป็นต้น. ว. เฉียง.
ถาก
หมายถึงก. ฟันเอาเปลือกหรือส่วนนอกออก เช่น ถากเปลือกไม้ ถากเสา, ใช้จอบเป็นต้นดายให้เตียน เช่น ถากหญ้า ถากดิน. ว. เฉียง ๆ, ถูกผิว ๆ, เช่น ฟันถากไป.
สะพายเฉียง
หมายถึงก. ห่มเฉียงบ่า.
บุพทักษิณ
หมายถึงน. ทิศตะวันออกเฉียงใต้.
พับเขียง
หมายถึงก. ห่มผ้าเฉียงบ่า.
ทแยงมุม
หมายถึงว. เฉียงจากมุมหนึ่งไปยังมุมตรงข้าม.
ลมพัทธยา
หมายถึงน. ลมที่พัดจากทิศตะวันตกเฉียงใต้ไปทางทิศตะวันออกเฉียงเหนือในต้นฤดูฝน.
เสียดใบ
หมายถึงก. แล่นก้าวให้ใบเฉียงลม.