ผลการค้นหา

รังเกียจ* *รังเกียจ *รังเกียจ*
คำในภาษาไทยที่มักเขียนผิด บทความ หาอะไรก็เจอ!
ค้นเจอ 38 รายการ

 หรือคุณกำลังค้นหา ฤดียา,ฤติยา, เกียง, ขี้หน้า, เดียดฉันท์, น้ำหน้า, มีหน้า, กังเกียง, กางเกียง

รังเกียจ

หมายถึงก. เกลียดเพราะรู้สึกขยะแขยงหรือไม่ชอบใจเป็นต้น.
 พจนานุกรมไทย

รังเกียจ เป็นคำที่ถูกต้อง ✅

รังเกลียด, รังเกียด เป็นคำที่เขียนผิด ❌

ฤดียา,ฤติยา

หมายถึง[รึ-] ก. เกลียด, รังเกียจ, ดูถูก. (ส.).
 พจนานุกรมไทย

เกียง

หมายถึงก. เกี่ยง, รังเกียจ, ไม่ลงรอย, เกี่ยงแย่ง, เกี่ยงแย้ง, เช่น คนใดอันรังร้าย จิตรพิศเกียงกล. (จารึกวัดโพธิ์), โดยมากใช้เป็น เกี่ยง.
 พจนานุกรมไทย

ขี้หน้า

หมายถึงน. หน้า (ใช้ในความหมั่นไส้ รังเกียจ หรือ ดูหมิ่น) เช่น เกลียดขี้หน้า ขายขี้หน้า.
 พจนานุกรมไทย

เดียดฉันท์

หมายถึงก. ไม่พอใจด้วย, รังเกียจ, ลำเอียง.
 พจนานุกรมไทย

น้ำหน้า

หมายถึงน. หน้า (ใช้ในความแดกดัน รังเกียจ หรือดูหมิ่น เป็นต้น) เช่น นํ้าหน้าอย่างนี้ทำไม่สำเร็จดอก เกลียดนํ้าหน้า ชังนํ้าหน้า; (โบ; กลอน) นํ้าตา เช่น นํ้าหน้าไล้กำลูน. (ม. คำหลวง ทานกัณฑ์).
 พจนานุกรมไทย

มีหน้า

หมายถึงว. ไม่รู้สึกอาย (ใช้ในความแดกดัน รังเกียจ หรือดูหมิ่น), มักใช้กับคำ ยัง เช่น โกรธกันแล้วยังมีหน้ามาพูด เก่าไม่ใช้ ยังมีหน้ามายืมใหม่อีก.
 พจนานุกรมไทย

รังเกียจเดียดฉันท์

หมายถึงก. ลำเอียงด้วยความรังเกียจ.
 พจนานุกรมไทย

รังเกียจรังงอน

หมายถึงก. ตั้งแง่ตั้งงอนทำเป็นรังเกียจเพราะไม่ชอบใจ.
 พจนานุกรมไทย

บัดสี

หมายถึง[-ถะเหฺลิง] ว. น่าอับอายขายหน้า เป็นที่น่ารังเกียจ.
 พจนานุกรมไทย

บัดสีบัดเถลิง

หมายถึง[-ถะเหฺลิง] ว. น่าอับอายขายหน้า เป็นที่น่ารังเกียจ.
 พจนานุกรมไทย

 คำไทยที่มักเขียนผิด จัดกลุ่มตามตัวอักษร ก-ฮ

ดูหมวดหมู่ทั้งหมด