ค้นเจอ 371 รายการ

ปะ

หมายถึงก. มาเจอกัน, มาประเชิญหน้ากัน; เอาวัตถุเช่นผ้าหรือไม้เป็นต้นปิดทับส่วนที่ชำรุดเป็นช่องเป็นรู เช่น ปะผ้า ปะว่าว, ปิดทับ เช่น ปะหน้า.

อุปะ

หมายถึง[อุปะ, อุบปะ] คำประกอบหน้าศัพท์ที่มาจากภาษาบาลีและสันสกฤต แปลว่า เข้าไป, ใกล้, รอง, เช่น อุปราช อุปนายก. (ป., ส.).

ปุปะ

หมายถึงก. ปะหลายแห่ง.

สมีปะ

หมายถึง[สะมี-] (แบบ) ว. ใกล้ เช่น สมีปสร้อยสระศรี. (สมุทรโฆษ). (ป.).

มธุปะ

หมายถึงน. ผู้ดื่มนํ้าหวาน คือ แมลงผึ้ง. (ป., ส.).

ปสุต

หมายถึง[ปะ-] ก. ประสูต. (ป.; ส. ปฺรสูต).

ปณิธาน

หมายถึง[ปะ-] น. ประณิธาน. (ป.; ส. ปฺรณิธาน).

ปณิธิ

หมายถึง[ปะ-] น. ประณิธิ. (ป.; ส. ปฺรณิธิ).

ปริจาริกา

หมายถึง[ปะ-] น. บริจาริกา. (ป.).

ปสาสน์

หมายถึง[ปะ-] น. ประศาสน์. (ป.; ส. ปฺรศาสน).

ปหาร

หมายถึง[ปะ-] น. ประหาร. (ป.; ส. ปฺรหาร).

สบ

หมายถึงก. พบ, ปะ, เช่น สบโชค สบตา สบเหมาะ ฟันบนสบฟันล่าง, ถูก, ต้อง, เช่น สบใจ สบปาก สบอารมณ์. น. บริเวณที่แม่น้ำตั้งแต่ ๒ สายขึ้นไปมาบรรจบกัน เช่น สามสบ คือบริเวณที่แม่น้ำบีคี่ใหญ่ ห้วยซองกะเลีย และแม่น้ำรันตี รวม ๓ สาย มาสบกัน แล้วไหลลงสู่แม่น้ำแควน้อย. ว. ทุก ๆ, เสมอ, เช่น สบไถง ว่า ทุกวัน, สบสมัย ว่า ทุกสมัย. (ข.).

 คำไทยที่มักเขียนผิด จัดกลุ่มตามตัวอักษร ก-ฮ