ตัวกรองผลการค้นหา
หรือคุณกำลังค้นหา แง, แง,แง,แง ๆ
งอแง
หมายถึงว. ขี้แย, ขี้อ้อน, (ใช้แก่เด็ก); (ปาก) รวนเร, บิดพลิ้ว; เอาใจยาก.
กระจองอแง
หมายถึงว. เสียงเด็กที่ร้องไห้ ก่อให้เกิดความรำคาญ, ใช้เรียกลูกเด็กเล็กแดงหรือที่ยังต้องอุ้มต้องจูงอยู่ว่า ลูกกระจองอแง.
หน้าแง
หมายถึงน. ส่วนของหน้าตรงหว่างคิ้ว เช่น นักมวยถูกชกหน้าแง.
ร้องกระจองอแง
หมายถึงก. อาการที่เด็กหลาย ๆ คนร้องไห้พร้อม ๆ กัน.
งับแง
หมายถึงก. แง้ม, ปิดไม่สนิท.
แง
หมายถึงน. เรียกส่วนของหน้าตรงหว่างคิ้วว่า หน้าแง.
ร้องงอแง
หมายถึงก. ร้องอ้อน (ใช้แก่เด็กเล็ก ๆ).