ตัวกรองผลการค้นหา
กะถัว
หมายถึงน. นกกระตั้ว. (พจน. ๒๔๙๓).
กาหัก
หมายถึงน. นกเงือก. (พจน. ๒๔๙๓).
ผกเรือก
หมายถึงน. ต้นไทร. (พจน. ๒๔๙๓).
กะทับ
หมายถึงน. นกตะขาบ. (พจน. ๒๔๙๓).
กรรกศ
หมายถึง[กันกด] (แบบ) ว. หยาบช้า, เขียนเป็น กรรกษก็มี เช่น อันว่าพระญาติท่ววไท้ บมิหวังไหว้พระตถาคต ใจแลไปกรรกษ บารนีฯ. (ม. คำหลวง ทศพร). (ส. กรฺกศ).
ว่าขาน
หมายถึงก. พูดต่อว่า, พูดติ, เช่น พระมิได้ตอบคำว่าขาน ตรัสแต่กิจการกรุงศรี แต่ดูพระกิริยาพาที เหมือนจะเคลื่อนคลายที่โกรธา ฯ (อิเหนา).
กระษาปณ์
หมายถึง[-สาบ] น. เงินตราที่ทำด้วยโลหะ เช่น เหรียญกระษาปณ์ โรงกระษาปณ์, กษาปณ์ ก็ใช้. (ส. การฺษาปณ; ป. กหาปณ).
พาณโยชน์
หมายถึงน. แล่งธนู. (ส. วาณโยชน).
กินปลิง
หมายถึงน. นกชนิดหนึ่ง. (พจน. ๒๔๙๓).
ภังคี
หมายถึงน. ต้นไม้ชนิดหนึ่ง. (พจน. ๒๔๙๓).
สะระตะ
หมายถึง(แบบ) ก. เก็งหรือคาดหมายเอาโดยยึดเค้าเดิมเป็นหลัก เช่น ข้าพระพุทธเจ้าคิดสะระตะอยู่ว่าจะแก้ไขอย่างไรดี. (หนังสือเจ้าพระยาพระเสด็จฯ กราบบังคมทูล ร. ๕), สรตะ ก็ว่า.
ประวีณ
หมายถึงว. ฉลาด, มีฝีมือ. (ส. ปฺรวีณ; ป. ปวีณ).