ค้นเจอ 195 รายการ

กำเบ้อ

หมายถึง(ถิ่น-พายัพ) น. ผีเสื้อกลางวัน. (ดู ผีเสื้อ ๑).

กำพร้า

หมายถึง[-พฺร้า] น. เรียกหนังที่เป็นผิวชั้นนอกของคนและสัตว์ว่า หนังกำพร้า.

กำพร้า

หมายถึง[-พฺร้า] ว. ไร้บิดาหรือมารดาเลี้ยงดูแต่เด็ก, (โบ) หมายถึง ร้างลูกร้างเมียด้วย เช่น สองจะลีลาสู่ฟ้า ลาแม่เป็นกำพร้า เจ้าแม่เอ้ยปรานี แม่รา. (ลอ), (กลอน) ใช้เป็น ก่ำพร้า ก็มี เช่น เจ้าจะละเรียมไว้ ก่ำพร้าคนเดียว. (ลอ).

กำพราก

หมายถึง[-พฺราก] น. ไม้รวกหรือไม้ไผ่ที่เสี้ยมปลายให้แหลม ใช้สำหรับขุด เรียกว่า ไม้กำพราก.

กำแพ้ง

หมายถึงน. เรียกไม้ไผ่ที่ปล้องข้างในเป็นโรค มีสีดำ ๆ กลิ่นเหม็นว่า กำแพ้ง, กระแพ้ง ก็ว่า.

กำแพงมีหูประตูมีช่อง

หมายถึง(สำ) น. การที่จะพูดหรือทำอะไร ให้ระมัดระวัง แม้จะเป็นความลับเพียงไรก็อาจมีคนล่วงรู้ได้.

กำมพฤกษ์

หมายถึง[-มะพฺรึก] (โบ) น. กัลปพฤกษ์ เช่น พวกประจำกำมพฤกษ์บังคมไหว้. (รามเกียรติ์ ร. ๒).

กำมังละการ

หมายถึงน. ตำหนัก. (ช.).

กำมา

หมายถึงน. ศอกตูม คือ ศอกที่กำนิ้วมือ, กำ ก็เรียก เช่น ๒ ศอกกำ คือ ๒ ศอกกับอีกศอกตูมหนึ่ง.

กำราก,กำหราก

หมายถึงน. ช้างตกมัน เช่น หยาบคายฉายฉัดถีบแทง กำรากร้ายแรง แลเหลือกำลังควาญหมอ. (ดุษฎีสังเวย), กลจะขี่ช้างกำหรากเหลือลาม. (ตำราขี่ช้าง).

กำราบ

หมายถึง[-หฺราบ] ก. ทำให้เข็ดหลาบ, ทำให้กลัว, ทำให้สิ้นพยศ, ทำให้สิ้นฤทธิ์.

กำลอง

หมายถึง(โบ; กลอน) ก. ลอง, ประลอง, เช่น เสร็จสองแทงกันจระโจรม จักแล่นแรดโซรม กำลองกำลังถเมินเชิง. (สมุทรโฆษ).

 คำไทยที่มักเขียนผิด จัดกลุ่มตามตัวอักษร ก-ฮ