ตัวกรองผลการค้นหา
แพ้ฟัน
หมายถึงว. ฟันหักเร็วกว่าธรรมดา.
หวะ
หมายถึงว. เป็นแผลลึก เช่น ถูกฟันหลังหวะ.
หักร้างถางพง
หมายถึงก. ฟันป่าพงลงให้เตียน.
ชี่
หมายถึงน. ยาสีฟันโบราณ ใช้สีเพื่อให้ฟันดำ, สี้ ก็เรียก.
ทำฟัน
หมายถึงก. ทำให้ฟันอยู่ในสภาพปรกติหรือใช้การได้ด้วยการอุด ถอน หรือใส่ฟันใหม่ เป็นต้น.
สี้
หมายถึงน. ยาสีฟันโบราณ ใช้สีเพื่อให้ฟันดำ, ชี่ ก็เรียก.
ฉับ,ฉับ ๆ
หมายถึงว. อาการที่พูดหรือฟันเป็นต้นอย่างเร็ว เช่น ฟันฉับ พูดฉับ ๆ; เสียงดังเช่นนั้น.
เขี้ยว
หมายถึงน. ฟันแหลมคมสำหรับฉีกเนื้อและอาหาร อยู่ระหว่างฟันหน้ากับกราม, ราชาศัพท์ว่า พระทาฐะ หรือ พระทาฒะ, (ถิ่น-พายัพ) ฟัน.
ผลง
หมายถึง[ผฺลง] ก. ปลิดปลง, ฆ่าให้ตาย.
สังหาร
หมายถึง[-หาน] ก. ฆ่า, ผลาญชีวิต. (ส.).
วธ,วธ-
หมายถึง[วะทะ-] ก. ฆ่า. (ป., ส.).
ซี่
หมายถึงน. คำเรียกของเล็ก ๆ ยาว ๆ ที่เรียงกันเป็นแถวเป็นแนวอย่างฟันหรือลูกกรง, ลักษณนามเรียกของเช่นนั้น เช่น ฟันซี่หนึ่ง ฟัน ๒ ซี่.