ตัวกรองผลการค้นหา
ทิวากาล
หมายถึงน. เวลากลางวัน.
เทศกาล
หมายถึงน. คราวสมัยที่กำหนดไว้เป็นประเพณีเพื่อทำบุญและการรื่นเริงในท้องถิ่น เช่น ตรุษ สงกรานต์ เข้าพรรษา สารท; คราว เช่น ชาวนาไม่ได้ทำนาสิ้นสองเทศกาลมาแล้ว. (พงศ. เลขา).
บริเฉทกาล
หมายถึง[บอริเฉทะกาน, บอริเฉดทะกาน] น. เวลาที่มีกำหนดลง.
ประวัติกาล
หมายถึง[ปฺระหฺวัดติกาน, ปฺระหฺวัดกาน] น. สมัยที่มีบันทึกเหตุการณ์.
รัชกาล
หมายถึงน. เวลาที่ครองราชสมบัติของพระมหากษัตริย์องค์หนึ่ง ๆ, โดยอนุโลมใช้หมายถึงองค์พระมหากษัตริย์ในรัชกาลนั้น ๆ เช่น รัชกาลที่ ๕ เสด็จประพาสต้น.
วิกาลโภชน์
หมายถึงน. การกินอาหารในเวลาวิกาล คือ ผิดเวลา ซึ่งว่าตามพระวินัยกำหนดไว้ตั้งแต่เที่ยงแล้วไปจนถึงอรุณขึ้น. (ป.).
ศีตกาล
หมายถึงน. ฤดูหนาว. (ส.; ป. สีตกาล).
กะละมัง เป็นคำที่ถูกต้อง ✅
กาละมัง เป็นคำที่เขียนผิด ❌
กะละแม เป็นคำที่ถูกต้อง ✅
กาละแม, กาลาแม, กาละแมร์ เป็นคำที่เขียนผิด ❌
ประสูติการ เป็นคำที่ถูกต้อง ✅
ประสูติกาล เป็นคำที่เขียนผิด ❌
กาลกรรณี
หมายถึง[กาละกันนี, กานละกันนี] น. เสนียดจัญไร, ลักษณะที่เป็นอัปมงคล. (ส. กาลกรฺณี; ป. กาลกณฺณี).
กาลเทศะ
หมายถึง[กาละ-] น. เวลาและสถานที่; ความควรไม่ควร. (ส.).