ตัวกรองผลการค้นหา
ให้เสียง
หมายถึงก. กระทำเสียงใด ๆ ให้ผู้อื่นรู้ตัวล่วงหน้าก่อนที่จะปรากฏกาย เช่น ฉันตกใจ เธอเข้ามาไม่ให้เสียงเลย.
อัดเสียง
หมายถึงก. บันทึกเสียงลงในแถบบันทึกเสียงหรือฟิล์มเป็นต้น.
กระบอกเสียง
หมายถึง(ปาก) น. ผู้เป็นปากเป็นเสียงแทน.
ซุ่มเสียง
หมายถึง(โบ) น. สุ้มเสียง เช่น จึงตั้งนะโม ซุ่มเสียงใหญ่โต. (ประถม ก กา).
ทอดเสียง
หมายถึงก. เอื้อนเสียงให้ยาวกว่าปรกติ.
เป็นปากเป็นเสียงกัน
หมายถึงก. ทะเลาะกัน.
มีเสียง
หมายถึงก. เถียง, มักใช้ในความปฏิเสธว่า อย่ามีเสียงนะ.
ไม่ฟังเสียง
หมายถึงก. ดื้อดึง, ไม่ยอมเชื่อฟัง.
ไล่เสียง
หมายถึงก. ไล่ระดับเสียงดนตรีจากเสียงต่ำไปหาสูงหรือจากเสียงสูงไปหาต่ำ เพื่อให้เสียงตรงกับโน้ตเพลง.
สุดเสียงสังข์
หมายถึง(สำ) ว. ที่ผายออกมาก (ใช้แก่ตะโพกหญิง) ในความว่า ตะโพกสุดเสียงสังข์.
เสียงกร้าว
หมายถึงว. อาการที่พูดด้วยเสียงแข็งกระด้าง เช่น เขาพูดเสียงกร้าว ไม่ยำเกรงใคร.
เสียงก้อง
หมายถึงน. เสียงดังมากอย่างเสียงในที่จำกัด เช่นในโบสถ์; เสียงดังไปได้ไกล.