ผลการค้นหา

ค้นเจอ 107 รายการ

อุปัชฌาย,อุปัชฌาย-,อุปัชฌาย์,อุปัชฌายะ

หมายถึง[อุปัดชายะ-, อุบปัดชายะ-, อุปัดชา, อุบปัดชา] น. พระเถระผู้เป็นประธานการบวชกุลบุตรในพระพุทธศาสนา. (ป.; ส. อุปาธฺยาย).

พจนานุกรมไทย

นฤปัตนี

หมายถึง[-ปัดตะนี] น. พระราชินี. (ส.).

พจนานุกรมไทย

อุปัทรพ

หมายถึง[อุปัดทะรบ, อุบปัดทะรบ] ว. อุปัทวะ. (ส. อุปทฺรว; ป. อุปทฺทว).

พจนานุกรมไทย

อุปัทวันตราย

หมายถึง[อุปัดทะวันตะราย, อุบปัดทะวันตะราย] น. สิ่งอุบาทว์และอันตราย. (ป. อุปทฺทว + อนฺตราย).

พจนานุกรมไทย

บอกปัด,บอกเปิด

หมายถึงก. พูดปัดไปให้พ้นตัว, พูดอย่างไม่รู้ไม่ชี้.

พจนานุกรมไทย

ปัจเจกบุคคล

หมายถึง[ปัดเจกกะ-] น. บุคคลแต่ละคน.

พจนานุกรมไทย

ปัจถรณ์

หมายถึง[ปัดจะถอน] (แบบ) น. บรรจถรณ์. (ป. ปจฺจตฺถรณ).

พจนานุกรมไทย

จิงโจ้

หมายถึงน. เครื่องป้องกันใบจักรเรือไม่ให้สวะเข้าไปปะกันกระทบ และกันไม่ให้เพลาแกว่ง.

พจนานุกรมไทย

ปัศตู

หมายถึง[ปัดสะ-] (โบ) น. ผ้าขนสัตว์เนื้อฟุ.

พจนานุกรมไทย

นิปัจการ

หมายถึง[นิปัดจะกาน] น. การเคารพ. (ป. นิปจฺจการ).

พจนานุกรมไทย

สถาปัตยเรขา

หมายถึง[สะถาปัดตะยะ-] น. แบบร่างหรือต้นแบบการออกแบบก่อสร้าง.

พจนานุกรมไทย

อุปัชฌายวัตร

หมายถึง[อุปัดชายะวัด, อุบปัดชายะวัด] น. กิจที่สัทธิงวิหาริกจะต้องปฏิบัติต่ออุปัชฌาย์ของตน. (ป. อุปชฺฌายวตฺต).

พจนานุกรมไทย

คำไทยที่มักเขียนผิด จัดกลุ่มตามตัวอักษร ก-ฮ