ตัวกรองผลการค้นหา
รำพาย
หมายถึงก. พัด, กระพือ.
ลมพายุ
หมายถึงน. พายุ.
สนตะพาย
หมายถึงก. กิริยาที่เอาเชือกร้อยช่องจมูกวัวควายที่เจาะ ซึ่งเรียกว่า ตะพาย, ใช้โดยปริยายแก่คนว่า ถูกสนตะพาย หรือ ยอมให้เขาสนตะพาย หมายความว่า ถูกบังคับให้ยอมทำตามด้วยความจำใจ ความหลง หรือ ความโง่เขลาเบาปัญญา.
สะพายเฉียง
หมายถึงก. ห่มเฉียงบ่า.
สายตะพาย
หมายถึงน. เชือกที่ร้อยจมูกวัวควาย.
หัวหายตะพายขาด
หมายถึง(สำ) ว. อาการที่ชอบเที่ยวเตลิดไปไม่อยู่ติดบ้าน บางทีก็ไม่กลับบ้านเลย คล้ายวัวควายที่เชือกตะพายขาดเที่ยวเตลิดไป.
พายเรือในอ่าง
หมายถึง(สำ) ก. คิด ทำ หรือพูดวกวนกลับไปกลับมา.
ฝีพาย
หมายถึงน. คนที่มีความสามารถในการพายเรือ โดยเฉพาะในการพายเรือพระที่นั่งหรือเรือแข่งเป็นต้น.
พายเรือทวนน้ำ
หมายถึง(สำ) ก. ทำด้วยความยากลำบาก.
พายุไต้ฝุ่น
หมายถึงน. พายุหมุนที่มีกำลังแรงจัด ทำให้มีฝนตกหนักมาก เกิดขึ้นในบริเวณภาคตะวันตกของมหาสมุทรแปซิฟิกและในทะเลจีน มีความเร็วลมใกล้บริเวณศูนย์กลางตั้งแต่ ๖๕ นอต หรือ ๑๒๐ กิโลเมตรต่อชั่วโมงขึ้นไป. (จ.).
สะพาย
หมายถึงน. แขวนบ่า, ห้อยเฉียงบ่า, เช่น สะพายย่าม สะพายกระเป๋า, ตะพาย ก็ว่า.
ตะพายแล่ง
หมายถึงว. ลักษณะที่ถูกฟันขาดเฉียงบ่า เรียกว่า ขาดตะพายแล่ง, สะพายแล่ง ก็ว่า.