ผลการค้นหา

พึ่งพิง* *พึ่งพิง *พึ่งพิง*
คำในภาษาไทยที่มักเขียนผิด บทความ หาอะไรก็เจอ!
ค้นเจอ 47 รายการ

สิ้นใจ

หมายถึงก. ขาดใจ, ตาย, เช่น เขาพึ่งสิ้นใจเมื่อเที่ยงนี้เอง, สิ้นลม หมดลม หรือ หมดอายุ ก็ว่า.
 พจนานุกรมไทย

หันหน้า

หมายถึง(สำ) ก. พึ่งพาอาศัย เช่น ไม่รู้จะหันหน้าไปหาใคร.
 พจนานุกรมไทย

ปีกกล้าขาแข็ง

หมายถึงก. พึ่งตัวเองได้, เป็นคำที่ผู้ใหญ่มักใช้กล่าวเชิงตำหนิติเตียนผู้น้อย.
 พจนานุกรมไทย

กลิ้งเกลือก

หมายถึงก. พยายามกระเสือกกระสนไปตามมีตามได้ เช่น ยากจนก็กลิ้งเกลือกไปตามบุญตามกรรมไม่ขอพึ่งใคร, เกลือกกลิ้ง ก็ใช้.
 พจนานุกรมไทย

ร่มไม้ชายคา

หมายถึง(สำ) น. ที่พึ่งพาอาศัย เช่น ต้องไปพึ่งร่มไม้ชายคาของผู้อื่น.
 พจนานุกรมไทย

เศลษ

หมายถึง[สะเหฺลด] น. การติด, การเกาะ, การเกี่ยวข้อง, การพาดพิง; การกอดรัด. (ส.).
 พจนานุกรมไทย

ลำแข้ง

หมายถึงน. กำลังความสามารถในการทำมาหากินด้วยตนเองไม่ต้องพึ่งใคร เช่น หากินด้วยลำแข้งของตนเองจนมั่งมี, ปลีแข้ง ก็ว่า.
 พจนานุกรมไทย

ไต่ไม้ลำเดียว

หมายถึง(สำ) ก. กระทำการใด ๆ ตามลำพังตัวคนเดียวโดยไม่พึ่งพาอาศัยผู้อื่น อาจพลั้งพลาดได้.
 พจนานุกรมไทย

เพ่อ

หมายถึงว. ใช้ประกอบหลังคำ อย่า เป็น อย่าเพ่อ หมายความว่า ห้ามไม่ให้กระทำในขณะนั้น เช่น อย่าเพ่อกิน, พึ่ง เพิก หรือ เพิ่ง ก็ว่า.
 พจนานุกรมไทย

เอาจมูกผู้อื่นมาหายใจ

หมายถึง(สำ) ก. อาศัยผู้อื่นมักไม่สะดวก, พึ่งจมูกคนอื่นหายใจ หรือ ยืมจมูกคนอื่นหายใจ ก็ว่า.
 พจนานุกรมไทย

ใคร,ใคร,ใคร ๆ

หมายถึง[ไคฺร] ส. ผู้ใดผู้หนึ่ง, คนใดคนหนึ่ง, (ซึ่งมิได้กำหนดแน่นอนลงไป) เช่น ฉันไม่อยากพึ่งใคร ใคร ๆ ก็ช่วยอะไรเขาไม่ได้.
 พจนานุกรมไทย

ขอเฝ้า

หมายถึงน. ข้าพึ่งบุญเจ้า เป็นผู้ชายสำหรับเจ้านายฝ่ายในใช้สอย; เครื่องแบบสำหรับผู้ที่มีตำแหน่งเฝ้า แต่ไม่อยู่ในฐานะที่จะแต่งเครื่องแบบราชการ.
 พจนานุกรมไทย

 คำไทยที่มักเขียนผิด จัดกลุ่มตามตัวอักษร ก-ฮ

ดูหมวดหมู่ทั้งหมด