ค้นเจอ 39 รายการ

เปราะแประ

หมายถึง[-แปฺระ] ว. อาการที่ฝนตกมีเม็ดห่าง ๆ แต่เล็กน้อย, เปาะแปะ ก็ว่า.

เปรียะ,เปรี๊ยะ

หมายถึง[เปฺรียะ, เปฺรี๊ยะ] ว. เสียงที่เกิดจากสิ่งของที่แตกหรือขาดเป็นต้นซึ่งมีเสียงดังเช่นนั้นอย่างแก้วแตก; อาการที่แก้วหูลั่นเพราะขึ้นไปบนที่สูง ๆ เป็นต้น; โดยปริยายหมายความว่า คล่องไม่ติดขัด เช่น พูดเปรี๊ยะ, มากเกินไป เช่น ตึงเปรี๊ยะ.

เปร็ง

หมายถึง[เปฺร็ง] น. ชื่อไผ่ชนิดหนึ่ง ต้นเล็ก ชาวบ้านใช้ปล้องทำเป็นกล้องยาสูบ.

เปรมปรีดิ์

หมายถึง[-ปฺรี] ว. อิ่มอกอิ่มใจ, ปลาบปลื้มใจ.

เปรอ

หมายถึง[เปฺรอ] ก. บำเรอ. (ข. เปฺรี ว่า ใช้).

เปรอะเปื้อน

หมายถึงว. เลอะเทอะ, เปื้อนเปรอะ ก็ว่า.

เปรา

หมายถึง[เปฺรา] (ถิ่น-พายัพ) น. ชื่อปีนักษัตรของไทยเหนือ ตรงกับ ปีฉลู, คำเดียวกับ เป๊า.

เปรียง

หมายถึง[เปฺรียง] น. นมส้มผสมนํ้าแล้วเจียวให้แตกมัน จัดเป็นโครสอย่างหนึ่งในจำนวน ๕ อย่าง.

เปรียง

หมายถึง[เปฺรียง] น. นํ้ามัน โดยเฉพาะใช้สำหรับนํ้ามันไขข้อของวัว. (ข. เปฺรง).

เปรียบประดุจดัง,เปรียบเหมือน,เปรียบเสมือน

หมายถึงก. ประดุจดัง, เหมือน, เสมือน, ราวกะ, เพียงดัง.

เปรื่อง

หมายถึง[เปฺรื่อง] ก. เชี่ยวชาญ, ปรุโปร่ง, แตกฉาน, เช่น ปัญญาเปรื่อง สมองเปรื่อง. ว. เสียงดังอย่างเสียงถ้วยชามกระทบกันหรือตกแตก.

เปรื่องปราด

หมายถึงว. มีความคิดแคล่วคล่องว่องไว, ปราดเปรื่อง ก็ว่า.

 คำไทยที่มักเขียนผิด จัดกลุ่มตามตัวอักษร ก-ฮ