ตัวกรองผลการค้นหา
กะโซ่,กะโซ้,กะโซ้
หมายถึงน. เผ่าข่าโซ้ เป็นชาวป่าทางภาคอีสานของไทย มีลักษณะคล้ายเขมร. (วิทยาจารย์).
กะดก
หมายถึง(ถิ่น-ปักษ์ใต้) น. กาบ เช่น กะดกหมาก = กาบหมาก, ชาวพื้นเมืองเรียกว่า ดก.
กะดัด
หมายถึง(ถิ่น-ปักษ์ใต้) น. ต้นราชดัด. (ดู ราชดัด).
กะดำกะด่าง
หมายถึงว. ดำ ๆ ด่าง ๆ, สีไม่เสมอกัน.
กะตัง
หมายถึงน. การขึ้นเกล็ด.
กะตังกะติ้ว
หมายถึงน. นํ้ายางที่ได้จากไม้เถาหลายชนิดในวงศ์ Apocynaceae เช่น มวก (Parameria barbata Schum.) กะตังกะติ้ว หรือ คุยช้าง (Willughbeia edulis Roxb.) และ ตังติ้ว (Urceola esculenta Benth.).
กะตังใบ
หมายถึงน. ชื่อไม้พุ่ม ๒ ชนิด ในสกุล Leea วงศ์ Leeaceae คือ ชนิด L. indica (Burm.f.) Merr. ใบเป็นใบประกอบ ใบย่อยรูปไข่ปลายแหลม ดอกเล็ก สีขาวอมเขียว ออกเป็นช่อตามยอด ผลสีเขียว ใบใช้ทำยาได้, กะดังบาย ก็เรียก; และชนิด L. rubra Blume ex Spreng. ดอกมีก้านช่อ ดอกและผลสีแดง, เขือง ก็เรียก.
กะโต้งโห่ง
หมายถึงว. เสียงนกยูงร้อง.
กะทัดรัด
หมายถึงว. สมทรง, สมส่วน, เหมาะเจาะ.
กะทันหัน
หมายถึงว. ทันใด, ปัจจุบันทันด่วน, จวนแจ.
กะทับ
หมายถึงน. นกตะขาบ. (พจน. ๒๔๙๓).
กะทิ
หมายถึงน. นํ้าที่คั้นออกจากมะพร้าวขูดโดยเจือนํ้าบ้างเล็กน้อย, ถ้าคั้นจากเนื้อมะพร้าวขูดล้วน ๆ เรียกว่า หัวกะทิ, ของหวานทำด้วยนํ้าตาลกวนกับมะพร้าวคล้ายหน้ากระฉีก แต่ใช้นํ้าตาลมากกว่า เรียกว่า นํ้าตาลกะทิ, มะพร้าวห้าวที่มีนํ้าข้น เนื้ออ่อนกล้ามหนา เรียกว่า มะพร้าวกะทิ. ว. โดยปริยายหมายความว่า ที่ดีเด่นเป็นพิเศษ เรียกว่า หัวกะทิ.